(၁)
ျမဴျပာေတြနဲ႔ သာယာေနတဲ့ နံနက္ခင္းပါပဲ။
ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းေလးမွာ စၾကာပန္းေတြလည္း ၀င္း၀င္းေ၀ေ၀ ပြင့္ေနၾကေလရဲ႕။
လယ္ကြင္းေတြဆီက စီးေမ်ာလာတဲ့ ေလသုန္ေလညင္းကလည္း ႐ိုးျပတ္ရနံ႔သင္းေနတယ္။
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြအားလံုး ဘုရား၀တ္ျပဳလို႔ၿပီးခါစအခ်ိန္ေပါ့။ ခ်ိဳလြင္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေတြက ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕နံရံမွာ ေဘာင္ဘင္႐ိုက္ခတ္ေနပါတယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ဖုန္မႈန္႔ေတြနဲ႔ နီေမွာင္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။
(ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ) လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အေနာက္ေတာင္တန္းက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးညည္းဆိုလာပါတယ္။
သူ႔ကို အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လိုက္မိရင္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ မွတ္မိလိုက္တဲ့အခါ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္သြားတယ္။
ကသုတ္က႐ုတ္နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္ထြက္ၿပီး လူငယ္နဲ႔ ေ၀းရာကိုေရွာင္ၾကတယ္။
မၾကာမီမွာပဲ 'ဒီမြန္းျပန္လာၿပီ' ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။
ကန္းေနတဲ့မ်က္လံုးကို ေစာင့္ေရွာက္အုပ္မိုးေပးေနရတဲ့ မ်က္ခံုးေမႊးကားကားႀကီးလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ငိုက္တြဲက်သြားပါတယ္။
အဲဒီတစ္ေန႔လံုးမွာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ တီးတိုးစကားကို အသံျပာေအာင္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးေတြလံုေအာင္ပိတ္ၿပီး ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ၾကတယ္။
သူတို႔ေတြဟာ အဲဒီေလာက္အထိ ဒီမြန္းကို ႐ြံ႐ွာေၾကာက္႐ြံ႕ၾကတယ္။ ဒီမြန္းဟာ ဒီနယ္တစ္လႊားမွာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိခဲ့တဲ့ လူမိုက္ကေလးပါ။
(ဘယ္ေလာက္မိုက္ခဲ့တယ္၊ သူတို႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ၾကတယ္၊ အခုသူ ဘယ္ကျပန္လာတယ္ဆိုတာေတြကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့)
ဒီမြန္းျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ အနီးအပါးၿမိဳ႕ရြာက လူမိုက္ႀကီးေတြ၊ လူမိုက္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲလာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဒီမြန္းကို သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တညီတညြတ္တည္း တင္ေျမႇာက္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။
ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ ဒီမြန္းျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ အိမ္ဖြဲ႔လာသလို ခံစားရတယ္။ အသက္႐ွဴရတာလည္း ေလထဲမွာ သဲတ႐ွပ္႐ွပ္ပါလာသလိုပဲတဲ့။
လူႀကီးအခ်ိဳ႕ဟာ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ၿပီး ေဆာင္းရာသီ ယပ္ေတာင္ႀကီးေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီမြန္းျပန္ေရာက္တာ ေန႔ရက္ေတြအေတာ္ၾကာလာပါေတာ့တယ္။
(၂)
ဒီမြန္းက သိပ္တည္ၿငိမ္တယ္။
သူ ေျပာဆိုေနထိုင္ပံုကို ေလ့လာရင္ အေတြ႕အႀကံဳသိပ္မ်ားခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္မွန္း သိသာတယ္။
ဘာသာစကားလည္း သံုးေလးမ်ိဳးတတ္တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူစကားေျပာရင္ ေဘးလူေတြ အေလးထားနားေထာင္ေနရတယ္။
ဖရီးေမဆင္ဂိုဏ္းအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
ဆာမႈ႐ိုင္းယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
စံုလို႔ပါပဲေလ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီမြန္းကို လိုလားသူကေရာ မလိုလားသူကပါ အတိုင္းအတာ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုထားၿပီး သူ႔ကို 'ၿဖံဳ' ရတယ္။
သူ႔အယူအဆကေလးေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ။ တစ္ခါက သူေျပာဖူးတယ္။
"က်ဳပ္ ေၾကးစားမိန္းမပ်က္ေလးေတြကို သနားတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုဒီမြန္းရဲ႕"
"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးက 'အပ်ိဳရည္' နဲ႔ အဲဒါကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ 'ဣေႁႏၵ' ပဲဗ်။ မေျပလည္တဲ့စား၀တ္ေနမႈေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ အပ်ိဳရည္ကို ေရာင္းကုန္တစ္ခုလို ေစ်းကြက္တင္ခဲ့ရတဲ့ ဒီလိုမိန္းကေလးေတြကို က်ဳပ္သနားတယ္"
"ေၾသာ္"
"စားပြဲေပၚမွာထိုင္၊ ပန္ကာေအာက္မွာထိုင္၊ ေကာင္တာေနာက္မွာ ထိုင္ၿပီး လူေတြကို ညႇစ္ထုတ္ေခါင္းပံုျဖတ္ေနတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔စာရင္ သူခႏၶာသူေရာင္းၿပီး ရပ္တည္စားေသာက္ရတဲ့ အဲဒီမိန္းကေလးမ်ိဳးကို က်ဳပ္သိပ္ေလးစားတယ္"
ဒီမြန္းဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းစာထူးခၽြန္ခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ဦးပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ေတာ့ေပမယ့္ တက္ခဲ့စဥ္က 'လူရည္ခၽြန္ဆု' ႏွစ္ခါရဖူးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕အေႁခြအရံေတြက တစ္ခါက်ရင္ 'ေက်ာင္းကိုမလြမ္းဘူးလား' လို႔ေမးတယ္။
သူက ေခါင္းခါတယ္။
"ပညာေတြလဲ သိပ္မတတ္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ လြမ္းစရာသိပ္မ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ပညာနဲ႔လြမ္းရတာ အနာဆံုးပဲ"
"ဘာကိုဆိုလိုတာတုန္းဗ်"
"ေၾသာ္ ... မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္တာကိုျမင္ရင္ ျဖစ္သင့္တာက တစ္မ်ိဳးဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ႏွေျမာနာက်င္ရတာ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ ၀ဋ္ဒုကၡပဲေလ"
"ေၾသာ္ ... ေၾသာ္"
ၿမိဳ႕ထဲက အဆီျပန္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေရွ႕ေန၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးကိုဆိုရင္ ဒီမြန္းက သိပ္ၾကည့္မရပါဘူး။
(အႏၱရယ္ေတာ့လည္း မေပးပါဘူး)
အဲဒီေရွ႕ေနႀကီးကိုေတြ႕ရင္ သူ႔လူေတြကို ေမးေငါ့ျပတယ္။
"အဲဒါ နိေ႐ွးရဲ႕ အန္သိုလိုဂ်ီက်မ္းႀကီးေပါ့"
သူ႔လူေတြက ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ။ သူက ႐ွင္းျပတယ္။
"ဟစ္တလာက မူဆိုလီနီကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ က်မ္းႀကီးေလ ... ခင္ဗ်ားဖတ္မလား"
"ဟာ .. မဖတ္ခ်င္ပါဘူး"
"ေအး .. အဲဒါဆို အဲဒီလူႀကီးကိုလဲ မၾကည့္နဲ႔၊ လာ က်ဳပ္တို႔မ်က္ႏွာလႊဲထားရေအာင္"
ဒီမြန္းက အဲဒီလို လူမိုက္မ်ိဳး၊ နည္းနည္းေတာ့ 'အံ့' ေလာက္ပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ နာရီစင္ေအာက္မွာ သူတို႔အုပ္စုလက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း က်ဴ႐ွင္တစ္ခုက ေက်ာင္းသူေလးေတြ ဆင္းလာတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသူေတြထဲကတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တာမွာ ဒီမြန္းရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းစက္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားပါတယ္။
"ဟမ္းေလာ့"
"မဟုတ္ဘူး .. သူ႔နာမည္ ဟမ္းေလာ့မဟုတ္ဘူး"
"ဟမ္းေလာ့ (Hemlock)ဆိုတာ ပန္းျဖဴေတြပြင့္တဲ့ အပင္တစ္မ်ိဳးကိုေျပာတာ။ သူ႔နာမည္ ဘယ္သူလဲေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ သူဟာ ဟမ္းေလာ့ပဲ။ က်ဳပ္ သူ႔ကို ..."
အားလံုး အံ့ၾသသြားၾကတယ္။
ဒီမြန္းရဲ႕ သတၱဳရင္ခြင္ထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ပန္းေလးဟာ ေမႊးေအာင္ဘယ္လိုပြင့္သြားသလဲ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ဟာ ဘာမွမဆန္းျပားလွပါဘူး။
သာမန္ေနေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ေန႔ပါပဲ။
ေလထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ ကူးခတ္ၿပီး ေရထဲမွာ ငါးေတြပ်ံသန္းေနၾကတာလည္း အရင္အတိုင္းပါပဲ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။
အျပန္လမ္းမွာ ဒီမြန္းတစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အေတြးေတြ ေ၀ေနခဲ့ေတာ့တယ္။
(၃)
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီမြန္းရဲ႕ လူငယ္ညေတြမွာ လေရာင္ျဖဴေတြက ေလတိုက္တိုင္း၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ခတ္ေနၾကတယ္။
တစ္ညမွာ တစ္ႀကိမ္သာျမင္ခြင့္႐ွိတဲ့ 'လထြက္ခ်ိန္' ကို ၿငိမ္သက္ၿပီး သူ ေစာင့္ေငးခဲ့ၿပီ။ သစ္ေျခာက္ပင္ႀကီးေပၚမွာ ႏွင္းခါးေတြ အံု႔အံု႔မိႈင္းမိႈင္းေ၀တာကိုလည္း လမ္းေပၚကေန သူရပ္ၾကည့္ေနတတ္ၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္မွာလည္း ပန္းျဖဴတစ္ပြင့္ပန္ထားတဲ့ ႐ိုမန္တစ္ အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ကိုပဲ ဌာန္ကုန္ေအာင္ သူ မက္ခဲ့မိေပါ့။
ဟမ္းေလာ့ကို သူစြဲလမ္းမိတဲ့ကိစၥက သိပ္ေတာ့ အဆင္မသင့္လွပါဘူး။ ဟမ္းေလာ့ဟာ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွဆံုးမိန္းကေလးေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ မိဘေတြကလည္း ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး အလိုလိုက္ၾကလို႔ သူမဟာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ႀကီးျပင္းလာတယ္။
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မ်က္ႏွာမ်ားၿပီး ရည္းစားမ်ားတယ္။ လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွာထိုင္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြက သူ႔ကို အသည္းခြဲဘုရင္မလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ့။
သူမကို ဒီမြန္း စြဲလန္းေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကလည္း ပ်ံ႕ထြက္လာေရာ သူမတို႔ မိသားစုဟာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါတယ္။ ဒီမြန္း အႏၱရာယ္ေပးမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ေတာင္းဆိုမွာေတြကို သူတို႔ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ကို စြန္႔ခြာထြက္သြားဖို႔ဆိုတာလည္း မလြယ္ကူလို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာကိုပဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရတယ္ေပါ့။
ဟမ္းေလာ့ဘက္ကလည္း ဂုဏ္တက္သြားတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ သူမလိုလွတဲ့ တျခားမိန္းကေလးေတြလည္း ရွိေသးရက္နဲ႔ သူမကိုမွ ဒီမြန္းက တြယ္ၿငိသြားရျခင္း၊ ဒီမြန္းလို စက္႐ုပ္လူတစ္ေယာက္ကို ရင္ခုန္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ျခင္းေတြဟာ သူမတို႔ မိန္းကေလးေတြၾကားမွာေတာ့ ဟမ္းေလာ့ ေခါင္းေမာ့စရာပါပဲ။
အေနေ၀းသူေတြအတြက္ ဒီမြန္းက ခန္႔မွန္းရခက္တယ္။ ခိုင္လံုတဲ့ သတင္းရပ္ကြက္က ထြက္လာတာသာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဒီသတင္းဟာ ယံုခ်င္စရာမေကာင္းဘူး။
ဒီမြန္းက တည္တည္ၾကည္ၾကည္ပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့အေပၚ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕ေနတာကလြဲလို႔ တျခားဘာအရိပ္အျခည္ကိုမွ မျပပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဟမ္းေလာ့တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ပိုၿပီးစိုးရိမ္လာၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာ သူတို႔က 'နတ္ပြဲ' တစ္ခု က်င္းပပါေလေရာ။
နတ္ပြဲလုပ္ရတာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕သမီးေလးမွာ ႀကံဳရမယ့္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြကို နတ္ကတစ္ဆင့္ တားဆီးၾကည့္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီပြဲကို ဒီမြန္းက လာၾကည့္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ...
"ေဟ့လူ ... လာဦး"
နတ္၀င္သည္ကို သူ႔ဆီေခၚတယ္။ နတ္၀င္သည္က ေၾကာက္ေနတယ္။
(နတ္၀င္သည္မွမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အားလံုးေၾကာက္ေနၿပီ)
"ခင္ဗ်ားကို ျမႇားနတ္ေမာင္ ၀င္ပူးေအာင္ လုပ္စမ္းပါ။ ေနဦး ျမႇားနတ္ေမာင္နဲ႔ ဖူးစာေရးနတ္ဆိုတာ အတူတူပဲလား။"
"အဲ .. ကၽြန္ .. ကၽြန္ေတာ္ မသိ ..."
"ခင္ဗ်ားနတ္ 'က' စားေနၿပီး မသိဘူးလား။ ကဲ .. ထားပါေတာ့။ တူတူ မတူတူ ၀င္ပူးေအာင္လုပ္စမ္း"
"အဲ့ .. အဲဒီနတ္က တကယ္ရွိလို႔လား"
"ဟင္ ... ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ျပန္ေမးေနတယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္သိမွာလဲ။ ကဲ အဲဒီနတ္ေတြ မေသခ်ာရင္ 'က်ဴးပစ္' ၀င္ပူးစမ္း။ က်ဴးပစ္ဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေရာမက နတ္ပဲ"
"ရ ... ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆရာ။ ဒါ ... ဒါက ေရာမမွ မဟုတ္ဘဲ မလြယ္ ... "
ဒီမြန္းက စိုက္ၾကည့္ေတာ့ နတ္၀င္သည္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီမြန္းက ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။
ဘြိဳင္းေဂ်ာ့ရဲ႕ သီခ်င္းအလုိက္အတိုင္း ေလခၽြန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လွည့္ျပန္သြားတယ္။
ညေနက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ဂစ္တာႀကိဳးတပ္ေနတယ္တဲ့။
သူ႔ကိုလည္း သတိေပးသူက ေပးပါတယ္။
"ဟမ္းေလာ့တို႔မိသားစုက အစ္ကို႔ကို မလိုလားၾကဘူး အစ္ကို"
"အဟင္း .. ဟမ္းေလာ့ကိုယ္တိုင္ကေရာ"
"အဲဒါေတာ့ မသိဘူး အစ္ကို။ ဒါေပမယ့္ သူက ေယာက်္ားေလးေတြကို ကစားတတ္၊ ပညာျပတတ္တယ္"
"ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဟမ္းေလာ့ဆိုတာကိုက အဆိပ္ပင္တစ္မ်ိဳးပဲဟာ"
"ဟင္ ... ပန္းျဖဴပြင့္တဲ့ အပင္ဆို"
"ေအးေလ ... ပန္းျဖဴပြင့္တဲ့ အဆိပ္ပင္"
အဲဒီလိုနဲ႔ ရာသီဥတုသာယာတဲ့တစ္ေန႔မွာ ဒီမြန္းက ဟမ္းေလာ့ကို စကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။
႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းပါပဲ။
မင္းကို ခ်စ္တယ္တဲ့။
(၄)
"တစ္ခါတည္း အေျဖမေတာင္းဘူးလား"
လို႔ ဒီမြန္းကို ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။
ဒီမြန္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ေမးလြန္းမက ေမးၾကတဲ့အခါမွာ သူက လက္ဖက္ရည္စားပြဲေပၚမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ ေရးလိုက္တယ္။
"ငေပ၊ ငေမွး၊ မို႔ ...
အေျဖကေလး ေပးပါကြယ္" တဲ့။
ပထမေတာ့ အားလံုးေၾကာင္သြားၿပီး ေနာက္မွ ရယ္လုိက္ၾကတာ ေသာေသာညံလို႔ေပါ့။
"ကိုဒီမြန္းက ကဗ်ာလဲေရးတတ္တာကိုး။ သိပ္မိပဲဗ်ာ"
လို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။
ဒီမြန္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္ႀကီးပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့က ဒီမြန္းကို ေျပာပါတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္ရင္ စာေမးပြဲတစ္ခု ေအာင္ေအာင္ေျဖေပးပါတဲ့။ ဟမ္းေလာ့ေျပာတဲ့ စာေမးပြဲက အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ စာေမးပြဲပါပဲ။ သက္ဆိုင္ရာ ပညာသည္ေတြအတြက္ေတာင္ အသက္႐ွဴမွားရတဲ့ စာေမးပြဲဟာ ဒီမြန္းလိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ ေတြး၀ံ့စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ကို ေတာင္းဆိုသူက ေတာင္းဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္တဲ့သူက ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီစာေမးပြဲကို ဒီမြန္းေျဖမယ္တဲ့။
(အဲဒီစာေမးပြဲဟာ ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံႀကီးမွဴးတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲတစ္ခုပါ)
ဟမ္းေလာ့ကို သူတစ္ခြန္းေျပာခဲ့တယ္။
"ကိုယ့္သဘာ၀အရေတာ့ ဒါေတြကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူး။ နိမ့္ျပ၊ ျမင့္ျပ၊ ဆုတ္ျပ၊ ဆန္းျပနဲ႔ မင္းေရွ႕မွာ ဂဏန္းေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ျဖစ္ျပေနတဲ့ လူေတြထဲမွာလည္း ကိုယ္မပါခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းေတာင္းဆိုလို႔ ကိုယ္ ႀကိဳးစားမယ္။
ကိုယ္က လူမိုက္ပါ။ လူမိုက္အတုိင္းအတာအထိပဲ စြမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္။ ၾကယ္တံခြန္ကို ကိုယ္မဆြတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူမိုက္ဟာ လူမိုက္လိုေတြးတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က 'လူတံခြန္' ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။
အဲဒီေတာ့ မင္းေစာင့္ေနေလ။ အဲဒီစာေမးပြဲကို ကုိယ္ ေအာင္ ေအာင္ေျဖၿပီး မင္းဆီ ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မယ္။"
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီမြန္းဟာ ေက်ာင္းေတာ္သားတစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းမထိုးဘူး။ သူကလည္း ေဖာင္တိန္၊ စာရြက္၊ ဖတ္စာအုပ္ စတာေတြ ဘာမွမေဆာင္ဘူး။
သူေျဖဆိုရမယ့္ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္က ေက်ာင္းဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ထံမွာ (SYMPOSIUM) ဆိုတဲ့ စနစ္နဲ႔ သင္ယူပါတယ္။
သူနဲ႔ ဆရာႀကီးဟာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္တယ္။ ေျမျပင္မွာ တုတ္နဲ႔ျခစ္ၿပီး အျပန္အလွန္ေျပာဆို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ျပန္လည္ျငင္းခုံခြင့္ေရာ၊ နည္းလမ္းဆန္းသစ္ခြင့္ေရာ သူရတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီပညာကို ေလ့လာခဲ့တယ္။
(ဆရာႀကီးရဲ႕ သမီးျဖစ္သူဟာလည္း ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး က်မ္းျပဳစာတမ္းတစ္ေစာင္ ေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။ အစပိုင္းမွာပဲ ဆရာႀကီးက သင္ေပးႏိုင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူ႔ က်န္းမားေရးမေကာင္းတဲ့အခါ သင္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာႀကီးကိုယ္စား သူ႔သမီးက ဆက္လက္သင္ျပေပးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမြန္းကေတာ့ ႀကိဳးစားပါတယ္။)
မီးခိုးေငြ႔တန္းကို ႀကိဳးကြင္းနဲ႔ ပစ္ဖမ္းတာကမွ လြယ္ဦးမယ္။ ဒီစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီမြန္းကေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္သြားပါၿပီ။ စစ္ရထားေပၚကေန အားလံုးကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ထားပါၿပီ။
ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းမွာ၊ သေဘၤာဆိပ္မွာ၊ ျမင္းလွည္းေပၚမွာ၊ ပန္းၿခံထဲမွာ ေက်ာင္းစာေတြ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားေနတဲ့ ဒီမြန္းကို အားလံုးေတြ႕ၾကရတယ္။
(အားလံုးကလည္း မသိမသာ အကဲခတ္ေနၾကတယ္)
အဲဒါကို ဟမ္းေလာ့နဲပ အေပါင္းအပါေတြက မသိမသာ မ်က္စပစ္တယ္။ ဒီမြန္းေရွ႕မွာ ဘာသံမွ မထြက္ရဲေပမယ့္ ကြယ္ရာမွာေတာ့ ဒီမြန္းကို ငေပါတစ္ေယာက္လို ဟားၾကတယ္။
ဒီမြန္းလိုေကာင္ကို ၀ပ္သြားေအာင္ ျပဳစားလိုက္ႏိုင္တဲ့ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕ နားထဲကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမတို႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဒီမြန္းကုိ က်ိတ္ရယ္ေနၾကျခင္းပါပဲ။
အဲဒါေတြအားလံုးကို ဒီမြန္း ျပန္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ဆီကိုလည္း စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။
ဟမ္းေလာ့ကို ဒီမြန္းထက္အရင္ခ်စ္ခဲ့ၿပီး ဒီမြန္းေၾကာင့္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆီကပါ။ ဟမ္းေလာ့ကို သူသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို နာမည္မေဖာ္ဘဲ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေရးထားတာပါ။
ဒီမြန္းကေတာ့ ဘာကိုမွ မခံစားရသလိုပါပဲ၊
သူ႔ေက်ာင္းစာကိုပဲ သူေလ့လာၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံ႐ံုးမွာ ေျဖဆိုျဖစ္တယ္။
စာေမးပြဲအေၾကာင္း ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿမိဳ႕မွာ ပံုမွန္ျပန္ေနတယ္။
သူ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္ႀကီးပါပဲ။
(၅)
ေလာကႀကီးမွာ မာယာမ်ားတတ္တယ္ေနာ္။
တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ၾကယ္တာရာေတြရံၿပီး တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ လင္းႏို႔ေတြ သင္းဖြဲ႔ပ်ံေနၾကတယ္။
ျမင္းစီးသူရဲခ်င္းတူတာေတာင္ ကိုင္တဲ့က်ာပြတ္ခ်င္းမတူဘူး။
အဲဒီလို မ်က္လွည့္ျပတတ္တဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာမွ ဒီမြန္းဟာ ဟမ္းေလာ့ကိုခ်စ္ရတာ ဘီလူးတစ္ေကာင္က ေရႊမင္းသမီးေလးကို ျမတ္ႏိုးရသလိုပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့ဘက္ကေတာ့ ဒီမြန္းကို ေၾကာက္တာတစ္ခုတည္းသိၿပီး ဘာမွ အေလးအနက္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေအာင္မွာ မဟုတ္တဲ့ စာေမးပြဲႀကီးတစ္ခု ေျဖခိုင္းၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူ ပထုတ္လိုက္တာပါ။ မေတာ္တဆ ေအာင္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ က်ဦးေတာ့ ဒီမြန္းက ေနာက္ဆုတ္မေပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာလည္း သူမ ႀကိဳေတြးမထားပါဘူး။
ဒီမြန္းရဲ႕ စာေမးပြဲအတြက္ ေအာင္စာရင္းထြက္ဖို႔ နီးလာတာနဲ႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္လာၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဟမ္းေလာ့တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းက မီးပံုပြဲတစ္ခုလုပ္ၾကတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီေန႔ဟာ ဒီမြန္း ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ ေန႔ျဖစ္တယ္။
ေအာင္စာရင္းၾကည့္ဖို႔အတြက္ ဒီမြန္းဟာ မနက္အေစာႀကီး သူ႔အိမ္က ထြက္သြားပါတယ္။
သူျပန္အလာကို ရင္ေမာေမာနဲပ ေစာင့္ႀကိဳရင္း ၿမိဳ႕ကေလးလည္း ရင္ခုန္သံေတြ တရိပ္ရိပ္ျမန္ေနပါတယ္။
ညေနေစာင္းတဲ့ အထိ ဒီမြန္း ျပန္ေရာက္မလာပါဘူး။
ဟမ္းေလာ့တို႔ဟာ ဒီမြန္း ႐ႈံးနိမ့္သြားၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မီးပံုပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ စတင္လိုက္ၾကပါတယ္။
တစ္ေယာက္က ဟမ္းေလာ့ကိုေနာက္တယ္။
"ဒီမြန္း ေအာင္ခဲ့ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ" တဲ့။
ဟမ္းေလာ့က ခ်စ္စရာအမႈအရာေလးနဲ႔ ရယ္ရင္း ...
"သူ ေအာင္မွာမဟုတ္တဲ့ စာေမးပြဲပါ" လို႔ ေျပာတယ္။
ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမကလည္း နံေဘးနားမွာ ရွိတယ္။ နားသယ္စပ္က ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္သလိုလိုနဲ႔ သူ႔နားရြက္က စိန္နားကပ္ႀကီးကို လူျမင္ေအာင္ ျပေနတယ္။
ခ်င့္ခ်ိန္တတ္ပံုရတဲ့ အရာရွိႀကီးတစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာတယ္။
"'ဒီမြန္းက စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္ ေအာင္လာမွာ။ သိပ္ ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔" တဲ့။
"ဒီမြန္းက ဥာဏ္ရည္သိပ္ျမင့္တယ္။ သူ ျဖစ္ခ်င္တာကိုလဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တယ္" တဲ့။
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ဟမ္းေလာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္သြားတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဒီမြန္း စာေမးပြဲကိစၥကို တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး ...
"စိတ္ခ်ပါဗ်ာ၊ ဒီမြန္းက ဘယ္လိုလုပ္ ေအာင္မွာလဲ။ ဒီစာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ဆိုတာ အေမရိကမွေတာင္ ... " ဘာညာေျပာတယ္။
ဟမ္းေလာ့လည္း စိတ္ေအးသြားတယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ေငြစကၠဴႀကီးတစ္ရြက္ကို ေထာင့္စြန္းေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး နားဖားေခ်းကေလာ္ေနတယ္။
(နားဖာေခ်းကေလာ္သလိုလိုနဲ႔ နားရြက္က စိန္နားကပ္ႀကီးကို လူသတိထားမိေအာင္ ျပေနတယ္)
ေနာက္ထပ္ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဒီမြန္းနဲ႔လည္း စကားအေျပာအဆိုရွိတယ္။
"ဒီမြန္းက ရန္ကုန္ကို ဖုန္းနဲ႔ႀကိဳေမးၿပီး ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္တာ" တဲ့။
"ေလကေလးခၽြန္ၿပီး ထြက္သြားတာပဲ။ ေအာင္တယ္ထင္တယ္" တဲ့။
သူ႔စကားေၾကာင့္ ဟမ္းေလာ့က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ကလည္း ရန္ကုန္က ႏွ႔ံစပ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီ အဲ့ဒီစာေမးပြဲအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္တယ္။ မိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာတယ္။ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ေအာင္တယ္။ ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း က်တယ္တဲ့။
ဟမ္းေလာ့က သက္ျပင္းခ်တယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ၀မ္းသာအားရ ၿပံဳးလာတယ္။ ဟုိဘက္လွည့္ ႏႈတ္ဆက္၊ ဒီဘက္လွည့္ႏႈတ္ဆက္နဲ႔ သူ႔စိန္နားကပ္ႀကီးကို လည္လိမ္ၿပီး ျပေနတယ္။
ညေမွာင္လာတာနဲ႔ အမွ် မီးပံုပြဲက ပိုၿပီး စည္ကားလွပလာတယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ ေအာင္ပြဲခံသလို စားေသာက္ေနၾကတုန္း သတင္းတစ္ခု၀င္လာတယ္။
ဒီမြန္း မနက္ကထြက္သြားတဲ့ သူရဲ႕ (သိမ္းထားတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့) နာမည္ေက်ာ္ ဓားေျမႇာင္ကို ကုိယ္မွာေဆာင္သြားတယ္။ သူ စာေမးပြဲက်ရင္ ဟမ္းေလာ့ကို အၾကမ္းနည္းနဲ႔ လုယက္ေခၚေဆာင္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့။ ဟမ္းေလာ့က မ်က္လံုး၀ိုင္းေနၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလုိ၊ ထရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ေရွ႕မွာ ရပ္တယ္။
ဟမ္းေလာ့ရဲ႕မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာတယ္။
ဧည့္သည္က အထစ္ အထစ္နဲ႔ ေျပာတယ္။
'ဒီမြန္း အခုပဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီ' ဆိုလို႔ ထရပ္မိတဲ့ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမဟာ ...
'ဒီကိုေတာ့ မလာေသးဘူး' ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ျပန္ထိုင္မလို လုပ္ၿပီးခါမွာ ...
'ေဟာ့ဒါေပးလုိက္တယ္' ဆိုတာေၾကာင့္ မထိုင္မိဘဲ ကုန္းကုန္းကြကြ ျဖစ္ေနတယ္။
(ၿခံဳငံုသံုးသပ္ရရင္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္ေနတယ္)
ဒီမြန္းေပးလုိက္တာ စကၠဴအိတ္တစ္အိတ္ပါ။ အဲဒါကို သူတို႔ေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ဖြင့္ၾကတယ္။
"အို"
ပထမဆံုး ထြက္လာတာကေတာ့ အဲဒီစာေမးပြဲကို ဒီမြန္က ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း သိသာခိုင္မာတဲ့ အေထာက္အထားစာရြက္ပါ။
ဟမ္းေလာ့တို႔ အေပါင္းအပါတစ္စုလံုး မႊန္ထူသြားၾကတယ္။
ဟမ္းေလာ့ဆိုရင္ မ်က္စိေတြျပာၿပီး ကတုန္ကယင္ျဖစ္သြားတယ္။
'ဆက္ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဦး' လုိ႔ ေဘးလူေတြက တုန္လႈပ္သတိေပးရတယ္။
ဆက္ၾကည့္တယ္။
ဒုတိယထြက္လာတာ လကၤာတစ္ပုဒ္ပါ။
အ႐ိုးခြံကို အေရျပားနဲ႔ပတ္ထားတဲ့ ႐ုပ္အလွဟာ မၿမဲေသာတရားသာျဖစ္လို႔ ဒီအေပၚမွာ ဂုဏ္မေမာက္သင့္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဆံုးမထားတဲ့ သံေ၀ဂလကၤာႀကီးပါ။
တတိယထြက္လာတာကေတာ့ လွ်ာထုတ္ေျပာင္ျပရင္း လက္ေ၀ွ႕ရမ္းႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ပါပဲ။
ေအာက္က စာတစ္ေၾကာင္းေရးထားတယ္။
"ဒီဘ၀မွာ ႏွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့" ဟု။
အဲ့ဒီေအာက္ကေန ဒီမြန္းရဲ႕လက္မွတ္ကို သူ႔နာမည္ရင္းနဲ႔ ေရးထိုးထားတယ္။
(၆)
အဲဒီညေနဟာ ေရႊအိုေရာင္ျမဴခိုးေတြနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသားသားလွပေနခဲ့တယ္။ ဒီမြန္းက သူ႔ကိုစာျပေပးတဲ့ ဆရာမေလးဆီ ၀င္ေနတာပါ။
"မမ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္" ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ၿပံဳးျပတယ္။
ဒီမြန္းက သူ႔ကိုယ္ေပၚက ဓားေျမႇာင္ကို ေကာင္မေလးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ေျမျပင္မွာ ပစ္ခ်ၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ့္လူမိုက္ဘ၀ကို မမေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ လက္နက္ခ်လုိက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီမြန္းလို႔ မေခၚနဲ႔ေတာ့" လို႔ေျပာတယ္။
ေနာက္ထပ္လည္း စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာတယ္။
တိုးညင္းေႏြးေထြးတဲ့ သူ႔စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ေကာင္မေလး မ်က္လႊာခ်တယ္။ ေအးၿငိမ္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းေအာက္ငံု႔သြားတယ္။
ေလေတြ တသုန္သုန္တိုက္တဲ့အခါ သူ႔ဆံႏြယ္မွ်င္ေလးေတြက အႏုပညာဆန္ဆန္ ေမ်ာလြင့္ေနၾကေတာ့တယ္။
ဒီမြန္း (Demon) = နတ္ဆိုး
စာႂကြင္း
ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ...
(က) စိတ္ကူးယဥ္၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။
(ခ) ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကို ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္လို႔ အဆိုႏွစ္ခု ေပးခဲ့ရင္ ဘယ္ဟာမွန္တယ္ ထင္ပါသလဲ။ ရဲရဲေတြးၿပီး အမွား၊အမွန္ ျခစ္ၾကည့္စမ္းပါ။
တာရာမင္းေ၀
ျမဴျပာေတြနဲ႔ သာယာေနတဲ့ နံနက္ခင္းပါပဲ။
ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းေလးမွာ စၾကာပန္းေတြလည္း ၀င္း၀င္းေ၀ေ၀ ပြင့္ေနၾကေလရဲ႕။
လယ္ကြင္းေတြဆီက စီးေမ်ာလာတဲ့ ေလသုန္ေလညင္းကလည္း ႐ိုးျပတ္ရနံ႔သင္းေနတယ္။
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြအားလံုး ဘုရား၀တ္ျပဳလို႔ၿပီးခါစအခ်ိန္ေပါ့။ ခ်ိဳလြင္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေတြက ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕နံရံမွာ ေဘာင္ဘင္႐ိုက္ခတ္ေနပါတယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ဖုန္မႈန္႔ေတြနဲ႔ နီေမွာင္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။
(ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ) လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အေနာက္ေတာင္တန္းက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးညည္းဆိုလာပါတယ္။
သူ႔ကို အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လိုက္မိရင္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ မွတ္မိလိုက္တဲ့အခါ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္သြားတယ္။
ကသုတ္က႐ုတ္နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္ထြက္ၿပီး လူငယ္နဲ႔ ေ၀းရာကိုေရွာင္ၾကတယ္။
မၾကာမီမွာပဲ 'ဒီမြန္းျပန္လာၿပီ' ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။
ကန္းေနတဲ့မ်က္လံုးကို ေစာင့္ေရွာက္အုပ္မိုးေပးေနရတဲ့ မ်က္ခံုးေမႊးကားကားႀကီးလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ငိုက္တြဲက်သြားပါတယ္။
အဲဒီတစ္ေန႔လံုးမွာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ တီးတိုးစကားကို အသံျပာေအာင္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးေတြလံုေအာင္ပိတ္ၿပီး ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ၾကတယ္။
သူတို႔ေတြဟာ အဲဒီေလာက္အထိ ဒီမြန္းကို ႐ြံ႐ွာေၾကာက္႐ြံ႕ၾကတယ္။ ဒီမြန္းဟာ ဒီနယ္တစ္လႊားမွာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိခဲ့တဲ့ လူမိုက္ကေလးပါ။
(ဘယ္ေလာက္မိုက္ခဲ့တယ္၊ သူတို႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ၾကတယ္၊ အခုသူ ဘယ္ကျပန္လာတယ္ဆိုတာေတြကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့)
ဒီမြန္းျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ အနီးအပါးၿမိဳ႕ရြာက လူမိုက္ႀကီးေတြ၊ လူမိုက္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲလာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဒီမြန္းကို သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တညီတညြတ္တည္း တင္ေျမႇာက္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။
ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ ဒီမြန္းျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ အိမ္ဖြဲ႔လာသလို ခံစားရတယ္။ အသက္႐ွဴရတာလည္း ေလထဲမွာ သဲတ႐ွပ္႐ွပ္ပါလာသလိုပဲတဲ့။
လူႀကီးအခ်ိဳ႕ဟာ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ၿပီး ေဆာင္းရာသီ ယပ္ေတာင္ႀကီးေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီမြန္းျပန္ေရာက္တာ ေန႔ရက္ေတြအေတာ္ၾကာလာပါေတာ့တယ္။
(၂)
ဒီမြန္းက သိပ္တည္ၿငိမ္တယ္။
သူ ေျပာဆိုေနထိုင္ပံုကို ေလ့လာရင္ အေတြ႕အႀကံဳသိပ္မ်ားခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္မွန္း သိသာတယ္။
ဘာသာစကားလည္း သံုးေလးမ်ိဳးတတ္တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူစကားေျပာရင္ ေဘးလူေတြ အေလးထားနားေထာင္ေနရတယ္။
ဖရီးေမဆင္ဂိုဏ္းအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
ဆာမႈ႐ိုင္းယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
စံုလို႔ပါပဲေလ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီမြန္းကို လိုလားသူကေရာ မလိုလားသူကပါ အတိုင္းအတာ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုထားၿပီး သူ႔ကို 'ၿဖံဳ' ရတယ္။
သူ႔အယူအဆကေလးေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ။ တစ္ခါက သူေျပာဖူးတယ္။
"က်ဳပ္ ေၾကးစားမိန္းမပ်က္ေလးေတြကို သနားတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုဒီမြန္းရဲ႕"
"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးက 'အပ်ိဳရည္' နဲ႔ အဲဒါကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ 'ဣေႁႏၵ' ပဲဗ်။ မေျပလည္တဲ့စား၀တ္ေနမႈေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ အပ်ိဳရည္ကို ေရာင္းကုန္တစ္ခုလို ေစ်းကြက္တင္ခဲ့ရတဲ့ ဒီလိုမိန္းကေလးေတြကို က်ဳပ္သနားတယ္"
"ေၾသာ္"
"စားပြဲေပၚမွာထိုင္၊ ပန္ကာေအာက္မွာထိုင္၊ ေကာင္တာေနာက္မွာ ထိုင္ၿပီး လူေတြကို ညႇစ္ထုတ္ေခါင္းပံုျဖတ္ေနတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔စာရင္ သူခႏၶာသူေရာင္းၿပီး ရပ္တည္စားေသာက္ရတဲ့ အဲဒီမိန္းကေလးမ်ိဳးကို က်ဳပ္သိပ္ေလးစားတယ္"
ဒီမြန္းဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းစာထူးခၽြန္ခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ဦးပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ေတာ့ေပမယ့္ တက္ခဲ့စဥ္က 'လူရည္ခၽြန္ဆု' ႏွစ္ခါရဖူးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕အေႁခြအရံေတြက တစ္ခါက်ရင္ 'ေက်ာင္းကိုမလြမ္းဘူးလား' လို႔ေမးတယ္။
သူက ေခါင္းခါတယ္။
"ပညာေတြလဲ သိပ္မတတ္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ လြမ္းစရာသိပ္မ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ပညာနဲ႔လြမ္းရတာ အနာဆံုးပဲ"
"ဘာကိုဆိုလိုတာတုန္းဗ်"
"ေၾသာ္ ... မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္တာကိုျမင္ရင္ ျဖစ္သင့္တာက တစ္မ်ိဳးဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ႏွေျမာနာက်င္ရတာ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ ၀ဋ္ဒုကၡပဲေလ"
"ေၾသာ္ ... ေၾသာ္"
ၿမိဳ႕ထဲက အဆီျပန္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေရွ႕ေန၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးကိုဆိုရင္ ဒီမြန္းက သိပ္ၾကည့္မရပါဘူး။
(အႏၱရယ္ေတာ့လည္း မေပးပါဘူး)
အဲဒီေရွ႕ေနႀကီးကိုေတြ႕ရင္ သူ႔လူေတြကို ေမးေငါ့ျပတယ္။
"အဲဒါ နိေ႐ွးရဲ႕ အန္သိုလိုဂ်ီက်မ္းႀကီးေပါ့"
သူ႔လူေတြက ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ။ သူက ႐ွင္းျပတယ္။
"ဟစ္တလာက မူဆိုလီနီကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ က်မ္းႀကီးေလ ... ခင္ဗ်ားဖတ္မလား"
"ဟာ .. မဖတ္ခ်င္ပါဘူး"
"ေအး .. အဲဒါဆို အဲဒီလူႀကီးကိုလဲ မၾကည့္နဲ႔၊ လာ က်ဳပ္တို႔မ်က္ႏွာလႊဲထားရေအာင္"
ဒီမြန္းက အဲဒီလို လူမိုက္မ်ိဳး၊ နည္းနည္းေတာ့ 'အံ့' ေလာက္ပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ နာရီစင္ေအာက္မွာ သူတို႔အုပ္စုလက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း က်ဴ႐ွင္တစ္ခုက ေက်ာင္းသူေလးေတြ ဆင္းလာတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသူေတြထဲကတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တာမွာ ဒီမြန္းရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းစက္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားပါတယ္။
"ဟမ္းေလာ့"
"မဟုတ္ဘူး .. သူ႔နာမည္ ဟမ္းေလာ့မဟုတ္ဘူး"
"ဟမ္းေလာ့ (Hemlock)ဆိုတာ ပန္းျဖဴေတြပြင့္တဲ့ အပင္တစ္မ်ိဳးကိုေျပာတာ။ သူ႔နာမည္ ဘယ္သူလဲေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ သူဟာ ဟမ္းေလာ့ပဲ။ က်ဳပ္ သူ႔ကို ..."
အားလံုး အံ့ၾသသြားၾကတယ္။
ဒီမြန္းရဲ႕ သတၱဳရင္ခြင္ထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ပန္းေလးဟာ ေမႊးေအာင္ဘယ္လိုပြင့္သြားသလဲ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ဟာ ဘာမွမဆန္းျပားလွပါဘူး။
သာမန္ေနေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ေန႔ပါပဲ။
ေလထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ ကူးခတ္ၿပီး ေရထဲမွာ ငါးေတြပ်ံသန္းေနၾကတာလည္း အရင္အတိုင္းပါပဲ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။
အျပန္လမ္းမွာ ဒီမြန္းတစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အေတြးေတြ ေ၀ေနခဲ့ေတာ့တယ္။
(၃)
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီမြန္းရဲ႕ လူငယ္ညေတြမွာ လေရာင္ျဖဴေတြက ေလတိုက္တိုင္း၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ခတ္ေနၾကတယ္။
တစ္ညမွာ တစ္ႀကိမ္သာျမင္ခြင့္႐ွိတဲ့ 'လထြက္ခ်ိန္' ကို ၿငိမ္သက္ၿပီး သူ ေစာင့္ေငးခဲ့ၿပီ။ သစ္ေျခာက္ပင္ႀကီးေပၚမွာ ႏွင္းခါးေတြ အံု႔အံု႔မိႈင္းမိႈင္းေ၀တာကိုလည္း လမ္းေပၚကေန သူရပ္ၾကည့္ေနတတ္ၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္မွာလည္း ပန္းျဖဴတစ္ပြင့္ပန္ထားတဲ့ ႐ိုမန္တစ္ အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ကိုပဲ ဌာန္ကုန္ေအာင္ သူ မက္ခဲ့မိေပါ့။
ဟမ္းေလာ့ကို သူစြဲလမ္းမိတဲ့ကိစၥက သိပ္ေတာ့ အဆင္မသင့္လွပါဘူး။ ဟမ္းေလာ့ဟာ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွဆံုးမိန္းကေလးေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ မိဘေတြကလည္း ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး အလိုလိုက္ၾကလို႔ သူမဟာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ႀကီးျပင္းလာတယ္။
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မ်က္ႏွာမ်ားၿပီး ရည္းစားမ်ားတယ္။ လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွာထိုင္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြက သူ႔ကို အသည္းခြဲဘုရင္မလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ့။
သူမကို ဒီမြန္း စြဲလန္းေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကလည္း ပ်ံ႕ထြက္လာေရာ သူမတို႔ မိသားစုဟာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါတယ္။ ဒီမြန္း အႏၱရာယ္ေပးမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ေတာင္းဆိုမွာေတြကို သူတို႔ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ကို စြန္႔ခြာထြက္သြားဖို႔ဆိုတာလည္း မလြယ္ကူလို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာကိုပဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရတယ္ေပါ့။
ဟမ္းေလာ့ဘက္ကလည္း ဂုဏ္တက္သြားတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ သူမလိုလွတဲ့ တျခားမိန္းကေလးေတြလည္း ရွိေသးရက္နဲ႔ သူမကိုမွ ဒီမြန္းက တြယ္ၿငိသြားရျခင္း၊ ဒီမြန္းလို စက္႐ုပ္လူတစ္ေယာက္ကို ရင္ခုန္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ျခင္းေတြဟာ သူမတို႔ မိန္းကေလးေတြၾကားမွာေတာ့ ဟမ္းေလာ့ ေခါင္းေမာ့စရာပါပဲ။
အေနေ၀းသူေတြအတြက္ ဒီမြန္းက ခန္႔မွန္းရခက္တယ္။ ခိုင္လံုတဲ့ သတင္းရပ္ကြက္က ထြက္လာတာသာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဒီသတင္းဟာ ယံုခ်င္စရာမေကာင္းဘူး။
ဒီမြန္းက တည္တည္ၾကည္ၾကည္ပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့အေပၚ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕ေနတာကလြဲလို႔ တျခားဘာအရိပ္အျခည္ကိုမွ မျပပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဟမ္းေလာ့တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ပိုၿပီးစိုးရိမ္လာၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာ သူတို႔က 'နတ္ပြဲ' တစ္ခု က်င္းပပါေလေရာ။
နတ္ပြဲလုပ္ရတာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕သမီးေလးမွာ ႀကံဳရမယ့္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြကို နတ္ကတစ္ဆင့္ တားဆီးၾကည့္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီပြဲကို ဒီမြန္းက လာၾကည့္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ...
"ေဟ့လူ ... လာဦး"
နတ္၀င္သည္ကို သူ႔ဆီေခၚတယ္။ နတ္၀င္သည္က ေၾကာက္ေနတယ္။
(နတ္၀င္သည္မွမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အားလံုးေၾကာက္ေနၿပီ)
"ခင္ဗ်ားကို ျမႇားနတ္ေမာင္ ၀င္ပူးေအာင္ လုပ္စမ္းပါ။ ေနဦး ျမႇားနတ္ေမာင္နဲ႔ ဖူးစာေရးနတ္ဆိုတာ အတူတူပဲလား။"
"အဲ .. ကၽြန္ .. ကၽြန္ေတာ္ မသိ ..."
"ခင္ဗ်ားနတ္ 'က' စားေနၿပီး မသိဘူးလား။ ကဲ .. ထားပါေတာ့။ တူတူ မတူတူ ၀င္ပူးေအာင္လုပ္စမ္း"
"အဲ့ .. အဲဒီနတ္က တကယ္ရွိလို႔လား"
"ဟင္ ... ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ျပန္ေမးေနတယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္သိမွာလဲ။ ကဲ အဲဒီနတ္ေတြ မေသခ်ာရင္ 'က်ဴးပစ္' ၀င္ပူးစမ္း။ က်ဴးပစ္ဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေရာမက နတ္ပဲ"
"ရ ... ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆရာ။ ဒါ ... ဒါက ေရာမမွ မဟုတ္ဘဲ မလြယ္ ... "
ဒီမြန္းက စိုက္ၾကည့္ေတာ့ နတ္၀င္သည္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီမြန္းက ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။
ဘြိဳင္းေဂ်ာ့ရဲ႕ သီခ်င္းအလုိက္အတိုင္း ေလခၽြန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လွည့္ျပန္သြားတယ္။
ညေနက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ဂစ္တာႀကိဳးတပ္ေနတယ္တဲ့။
သူ႔ကိုလည္း သတိေပးသူက ေပးပါတယ္။
"ဟမ္းေလာ့တို႔မိသားစုက အစ္ကို႔ကို မလိုလားၾကဘူး အစ္ကို"
"အဟင္း .. ဟမ္းေလာ့ကိုယ္တိုင္ကေရာ"
"အဲဒါေတာ့ မသိဘူး အစ္ကို။ ဒါေပမယ့္ သူက ေယာက်္ားေလးေတြကို ကစားတတ္၊ ပညာျပတတ္တယ္"
"ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဟမ္းေလာ့ဆိုတာကိုက အဆိပ္ပင္တစ္မ်ိဳးပဲဟာ"
"ဟင္ ... ပန္းျဖဴပြင့္တဲ့ အပင္ဆို"
"ေအးေလ ... ပန္းျဖဴပြင့္တဲ့ အဆိပ္ပင္"
အဲဒီလိုနဲ႔ ရာသီဥတုသာယာတဲ့တစ္ေန႔မွာ ဒီမြန္းက ဟမ္းေလာ့ကို စကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။
႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းပါပဲ။
မင္းကို ခ်စ္တယ္တဲ့။
(၄)
"တစ္ခါတည္း အေျဖမေတာင္းဘူးလား"
လို႔ ဒီမြန္းကို ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။
ဒီမြန္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ေမးလြန္းမက ေမးၾကတဲ့အခါမွာ သူက လက္ဖက္ရည္စားပြဲေပၚမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ ေရးလိုက္တယ္။
"ငေပ၊ ငေမွး၊ မို႔ ...
အေျဖကေလး ေပးပါကြယ္" တဲ့။
ပထမေတာ့ အားလံုးေၾကာင္သြားၿပီး ေနာက္မွ ရယ္လုိက္ၾကတာ ေသာေသာညံလို႔ေပါ့။
"ကိုဒီမြန္းက ကဗ်ာလဲေရးတတ္တာကိုး။ သိပ္မိပဲဗ်ာ"
လို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။
ဒီမြန္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္ႀကီးပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့က ဒီမြန္းကို ေျပာပါတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္ရင္ စာေမးပြဲတစ္ခု ေအာင္ေအာင္ေျဖေပးပါတဲ့။ ဟမ္းေလာ့ေျပာတဲ့ စာေမးပြဲက အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ စာေမးပြဲပါပဲ။ သက္ဆိုင္ရာ ပညာသည္ေတြအတြက္ေတာင္ အသက္႐ွဴမွားရတဲ့ စာေမးပြဲဟာ ဒီမြန္းလိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ ေတြး၀ံ့စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ကို ေတာင္းဆိုသူက ေတာင္းဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္တဲ့သူက ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီစာေမးပြဲကို ဒီမြန္းေျဖမယ္တဲ့။
(အဲဒီစာေမးပြဲဟာ ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံႀကီးမွဴးတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲတစ္ခုပါ)
ဟမ္းေလာ့ကို သူတစ္ခြန္းေျပာခဲ့တယ္။
"ကိုယ့္သဘာ၀အရေတာ့ ဒါေတြကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူး။ နိမ့္ျပ၊ ျမင့္ျပ၊ ဆုတ္ျပ၊ ဆန္းျပနဲ႔ မင္းေရွ႕မွာ ဂဏန္းေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ျဖစ္ျပေနတဲ့ လူေတြထဲမွာလည္း ကိုယ္မပါခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းေတာင္းဆိုလို႔ ကိုယ္ ႀကိဳးစားမယ္။
ကိုယ္က လူမိုက္ပါ။ လူမိုက္အတုိင္းအတာအထိပဲ စြမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္။ ၾကယ္တံခြန္ကို ကိုယ္မဆြတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူမိုက္ဟာ လူမိုက္လိုေတြးတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က 'လူတံခြန္' ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။
အဲဒီေတာ့ မင္းေစာင့္ေနေလ။ အဲဒီစာေမးပြဲကို ကုိယ္ ေအာင္ ေအာင္ေျဖၿပီး မင္းဆီ ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မယ္။"
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီမြန္းဟာ ေက်ာင္းေတာ္သားတစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းမထိုးဘူး။ သူကလည္း ေဖာင္တိန္၊ စာရြက္၊ ဖတ္စာအုပ္ စတာေတြ ဘာမွမေဆာင္ဘူး။
သူေျဖဆိုရမယ့္ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္က ေက်ာင္းဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ထံမွာ (SYMPOSIUM) ဆိုတဲ့ စနစ္နဲ႔ သင္ယူပါတယ္။
သူနဲ႔ ဆရာႀကီးဟာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္တယ္။ ေျမျပင္မွာ တုတ္နဲ႔ျခစ္ၿပီး အျပန္အလွန္ေျပာဆို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ျပန္လည္ျငင္းခုံခြင့္ေရာ၊ နည္းလမ္းဆန္းသစ္ခြင့္ေရာ သူရတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီပညာကို ေလ့လာခဲ့တယ္။
(ဆရာႀကီးရဲ႕ သမီးျဖစ္သူဟာလည္း ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး က်မ္းျပဳစာတမ္းတစ္ေစာင္ ေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။ အစပိုင္းမွာပဲ ဆရာႀကီးက သင္ေပးႏိုင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူ႔ က်န္းမားေရးမေကာင္းတဲ့အခါ သင္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာႀကီးကိုယ္စား သူ႔သမီးက ဆက္လက္သင္ျပေပးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမြန္းကေတာ့ ႀကိဳးစားပါတယ္။)
မီးခိုးေငြ႔တန္းကို ႀကိဳးကြင္းနဲ႔ ပစ္ဖမ္းတာကမွ လြယ္ဦးမယ္။ ဒီစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီမြန္းကေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္သြားပါၿပီ။ စစ္ရထားေပၚကေန အားလံုးကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ထားပါၿပီ။
ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းမွာ၊ သေဘၤာဆိပ္မွာ၊ ျမင္းလွည္းေပၚမွာ၊ ပန္းၿခံထဲမွာ ေက်ာင္းစာေတြ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားေနတဲ့ ဒီမြန္းကို အားလံုးေတြ႕ၾကရတယ္။
(အားလံုးကလည္း မသိမသာ အကဲခတ္ေနၾကတယ္)
အဲဒါကို ဟမ္းေလာ့နဲပ အေပါင္းအပါေတြက မသိမသာ မ်က္စပစ္တယ္။ ဒီမြန္းေရွ႕မွာ ဘာသံမွ မထြက္ရဲေပမယ့္ ကြယ္ရာမွာေတာ့ ဒီမြန္းကို ငေပါတစ္ေယာက္လို ဟားၾကတယ္။
ဒီမြန္းလိုေကာင္ကို ၀ပ္သြားေအာင္ ျပဳစားလိုက္ႏိုင္တဲ့ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕ နားထဲကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမတို႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဒီမြန္းကုိ က်ိတ္ရယ္ေနၾကျခင္းပါပဲ။
အဲဒါေတြအားလံုးကို ဒီမြန္း ျပန္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ဆီကိုလည္း စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။
ဟမ္းေလာ့ကို ဒီမြန္းထက္အရင္ခ်စ္ခဲ့ၿပီး ဒီမြန္းေၾကာင့္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆီကပါ။ ဟမ္းေလာ့ကို သူသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို နာမည္မေဖာ္ဘဲ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေရးထားတာပါ။
ဒီမြန္းကေတာ့ ဘာကိုမွ မခံစားရသလိုပါပဲ၊
သူ႔ေက်ာင္းစာကိုပဲ သူေလ့လာၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံ႐ံုးမွာ ေျဖဆိုျဖစ္တယ္။
စာေမးပြဲအေၾကာင္း ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿမိဳ႕မွာ ပံုမွန္ျပန္ေနတယ္။
သူ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္ႀကီးပါပဲ။
(၅)
ေလာကႀကီးမွာ မာယာမ်ားတတ္တယ္ေနာ္။
တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ၾကယ္တာရာေတြရံၿပီး တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ လင္းႏို႔ေတြ သင္းဖြဲ႔ပ်ံေနၾကတယ္။
ျမင္းစီးသူရဲခ်င္းတူတာေတာင္ ကိုင္တဲ့က်ာပြတ္ခ်င္းမတူဘူး။
အဲဒီလို မ်က္လွည့္ျပတတ္တဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာမွ ဒီမြန္းဟာ ဟမ္းေလာ့ကိုခ်စ္ရတာ ဘီလူးတစ္ေကာင္က ေရႊမင္းသမီးေလးကို ျမတ္ႏိုးရသလိုပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့ဘက္ကေတာ့ ဒီမြန္းကို ေၾကာက္တာတစ္ခုတည္းသိၿပီး ဘာမွ အေလးအနက္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေအာင္မွာ မဟုတ္တဲ့ စာေမးပြဲႀကီးတစ္ခု ေျဖခိုင္းၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူ ပထုတ္လိုက္တာပါ။ မေတာ္တဆ ေအာင္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ က်ဦးေတာ့ ဒီမြန္းက ေနာက္ဆုတ္မေပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာလည္း သူမ ႀကိဳေတြးမထားပါဘူး။
ဒီမြန္းရဲ႕ စာေမးပြဲအတြက္ ေအာင္စာရင္းထြက္ဖို႔ နီးလာတာနဲ႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္လာၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဟမ္းေလာ့တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းက မီးပံုပြဲတစ္ခုလုပ္ၾကတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီေန႔ဟာ ဒီမြန္း ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ ေန႔ျဖစ္တယ္။
ေအာင္စာရင္းၾကည့္ဖို႔အတြက္ ဒီမြန္းဟာ မနက္အေစာႀကီး သူ႔အိမ္က ထြက္သြားပါတယ္။
သူျပန္အလာကို ရင္ေမာေမာနဲပ ေစာင့္ႀကိဳရင္း ၿမိဳ႕ကေလးလည္း ရင္ခုန္သံေတြ တရိပ္ရိပ္ျမန္ေနပါတယ္။
ညေနေစာင္းတဲ့ အထိ ဒီမြန္း ျပန္ေရာက္မလာပါဘူး။
ဟမ္းေလာ့တို႔ဟာ ဒီမြန္း ႐ႈံးနိမ့္သြားၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မီးပံုပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ စတင္လိုက္ၾကပါတယ္။
တစ္ေယာက္က ဟမ္းေလာ့ကိုေနာက္တယ္။
"ဒီမြန္း ေအာင္ခဲ့ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ" တဲ့။
ဟမ္းေလာ့က ခ်စ္စရာအမႈအရာေလးနဲ႔ ရယ္ရင္း ...
"သူ ေအာင္မွာမဟုတ္တဲ့ စာေမးပြဲပါ" လို႔ ေျပာတယ္။
ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမကလည္း နံေဘးနားမွာ ရွိတယ္။ နားသယ္စပ္က ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္သလိုလိုနဲ႔ သူ႔နားရြက္က စိန္နားကပ္ႀကီးကို လူျမင္ေအာင္ ျပေနတယ္။
ခ်င့္ခ်ိန္တတ္ပံုရတဲ့ အရာရွိႀကီးတစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာတယ္။
"'ဒီမြန္းက စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္ ေအာင္လာမွာ။ သိပ္ ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔" တဲ့။
"ဒီမြန္းက ဥာဏ္ရည္သိပ္ျမင့္တယ္။ သူ ျဖစ္ခ်င္တာကိုလဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တယ္" တဲ့။
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ဟမ္းေလာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္သြားတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဒီမြန္း စာေမးပြဲကိစၥကို တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး ...
"စိတ္ခ်ပါဗ်ာ၊ ဒီမြန္းက ဘယ္လိုလုပ္ ေအာင္မွာလဲ။ ဒီစာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ဆိုတာ အေမရိကမွေတာင္ ... " ဘာညာေျပာတယ္။
ဟမ္းေလာ့လည္း စိတ္ေအးသြားတယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ေငြစကၠဴႀကီးတစ္ရြက္ကို ေထာင့္စြန္းေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး နားဖားေခ်းကေလာ္ေနတယ္။
(နားဖာေခ်းကေလာ္သလိုလိုနဲ႔ နားရြက္က စိန္နားကပ္ႀကီးကို လူသတိထားမိေအာင္ ျပေနတယ္)
ေနာက္ထပ္ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဒီမြန္းနဲ႔လည္း စကားအေျပာအဆိုရွိတယ္။
"ဒီမြန္းက ရန္ကုန္ကို ဖုန္းနဲ႔ႀကိဳေမးၿပီး ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္တာ" တဲ့။
"ေလကေလးခၽြန္ၿပီး ထြက္သြားတာပဲ။ ေအာင္တယ္ထင္တယ္" တဲ့။
သူ႔စကားေၾကာင့္ ဟမ္းေလာ့က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ကလည္း ရန္ကုန္က ႏွ႔ံစပ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီ အဲ့ဒီစာေမးပြဲအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္တယ္။ မိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာတယ္။ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ေအာင္တယ္။ ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း က်တယ္တဲ့။
ဟမ္းေလာ့က သက္ျပင္းခ်တယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ၀မ္းသာအားရ ၿပံဳးလာတယ္။ ဟုိဘက္လွည့္ ႏႈတ္ဆက္၊ ဒီဘက္လွည့္ႏႈတ္ဆက္နဲ႔ သူ႔စိန္နားကပ္ႀကီးကို လည္လိမ္ၿပီး ျပေနတယ္။
ညေမွာင္လာတာနဲ႔ အမွ် မီးပံုပြဲက ပိုၿပီး စည္ကားလွပလာတယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ ေအာင္ပြဲခံသလို စားေသာက္ေနၾကတုန္း သတင္းတစ္ခု၀င္လာတယ္။
ဒီမြန္း မနက္ကထြက္သြားတဲ့ သူရဲ႕ (သိမ္းထားတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့) နာမည္ေက်ာ္ ဓားေျမႇာင္ကို ကုိယ္မွာေဆာင္သြားတယ္။ သူ စာေမးပြဲက်ရင္ ဟမ္းေလာ့ကို အၾကမ္းနည္းနဲ႔ လုယက္ေခၚေဆာင္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့။ ဟမ္းေလာ့က မ်က္လံုး၀ိုင္းေနၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလုိ၊ ထရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ေရွ႕မွာ ရပ္တယ္။
ဟမ္းေလာ့ရဲ႕မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာတယ္။
ဧည့္သည္က အထစ္ အထစ္နဲ႔ ေျပာတယ္။
'ဒီမြန္း အခုပဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီ' ဆိုလို႔ ထရပ္မိတဲ့ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမဟာ ...
'ဒီကိုေတာ့ မလာေသးဘူး' ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ျပန္ထိုင္မလို လုပ္ၿပီးခါမွာ ...
'ေဟာ့ဒါေပးလုိက္တယ္' ဆိုတာေၾကာင့္ မထိုင္မိဘဲ ကုန္းကုန္းကြကြ ျဖစ္ေနတယ္။
(ၿခံဳငံုသံုးသပ္ရရင္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္ေနတယ္)
ဒီမြန္းေပးလုိက္တာ စကၠဴအိတ္တစ္အိတ္ပါ။ အဲဒါကို သူတို႔ေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ဖြင့္ၾကတယ္။
"အို"
ပထမဆံုး ထြက္လာတာကေတာ့ အဲဒီစာေမးပြဲကို ဒီမြန္က ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း သိသာခိုင္မာတဲ့ အေထာက္အထားစာရြက္ပါ။
ဟမ္းေလာ့တို႔ အေပါင္းအပါတစ္စုလံုး မႊန္ထူသြားၾကတယ္။
ဟမ္းေလာ့ဆိုရင္ မ်က္စိေတြျပာၿပီး ကတုန္ကယင္ျဖစ္သြားတယ္။
'ဆက္ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဦး' လုိ႔ ေဘးလူေတြက တုန္လႈပ္သတိေပးရတယ္။
ဆက္ၾကည့္တယ္။
ဒုတိယထြက္လာတာ လကၤာတစ္ပုဒ္ပါ။
အ႐ိုးခြံကို အေရျပားနဲ႔ပတ္ထားတဲ့ ႐ုပ္အလွဟာ မၿမဲေသာတရားသာျဖစ္လို႔ ဒီအေပၚမွာ ဂုဏ္မေမာက္သင့္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဆံုးမထားတဲ့ သံေ၀ဂလကၤာႀကီးပါ။
တတိယထြက္လာတာကေတာ့ လွ်ာထုတ္ေျပာင္ျပရင္း လက္ေ၀ွ႕ရမ္းႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ပါပဲ။
ေအာက္က စာတစ္ေၾကာင္းေရးထားတယ္။
"ဒီဘ၀မွာ ႏွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့" ဟု။
အဲ့ဒီေအာက္ကေန ဒီမြန္းရဲ႕လက္မွတ္ကို သူ႔နာမည္ရင္းနဲ႔ ေရးထိုးထားတယ္။
(၆)
အဲဒီညေနဟာ ေရႊအိုေရာင္ျမဴခိုးေတြနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသားသားလွပေနခဲ့တယ္။ ဒီမြန္းက သူ႔ကိုစာျပေပးတဲ့ ဆရာမေလးဆီ ၀င္ေနတာပါ။
"မမ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္" ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ၿပံဳးျပတယ္။
ဒီမြန္းက သူ႔ကိုယ္ေပၚက ဓားေျမႇာင္ကို ေကာင္မေလးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ေျမျပင္မွာ ပစ္ခ်ၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ့္လူမိုက္ဘ၀ကို မမေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ လက္နက္ခ်လုိက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီမြန္းလို႔ မေခၚနဲ႔ေတာ့" လို႔ေျပာတယ္။
ေနာက္ထပ္လည္း စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာတယ္။
တိုးညင္းေႏြးေထြးတဲ့ သူ႔စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ေကာင္မေလး မ်က္လႊာခ်တယ္။ ေအးၿငိမ္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းေအာက္ငံု႔သြားတယ္။
ေလေတြ တသုန္သုန္တိုက္တဲ့အခါ သူ႔ဆံႏြယ္မွ်င္ေလးေတြက အႏုပညာဆန္ဆန္ ေမ်ာလြင့္ေနၾကေတာ့တယ္။
ဒီမြန္း (Demon) = နတ္ဆိုး
စာႂကြင္း
ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ...
(က) စိတ္ကူးယဥ္၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။
(ခ) ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကို ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္လို႔ အဆိုႏွစ္ခု ေပးခဲ့ရင္ ဘယ္ဟာမွန္တယ္ ထင္ပါသလဲ။ ရဲရဲေတြးၿပီး အမွား၊အမွန္ ျခစ္ၾကည့္စမ္းပါ။
တာရာမင္းေ၀
